[Mavv]

Destylarnia whiskey Bushmills, Bushmills Whiskey Distillery

Rano udajemy się zwiedzić destylarnię, czyli nasz ostatni punkt wycieczki. Musimy jeszcze dojechać do domu. Być może pojedziemy w stronę wybrzeża; na chwile obecną jednak nie wiemy, jak dalej będzie wyglądał dzień.

W nocy padało, ale na szczęście teraz przestało i jest tylko mokro. W powietrzu czuć jedynie wilgoć, niczym mżaweczka.





Kupujemy bilet i czekamy na przewodnika. Wycieczki są tylko z przewodnikiem. Czekając - spacerujemy po recepcji.






Fajnie mieć takie w barku

W końcu nasi przewodnicy przychodzą. Pani będzie opowiadać, a na ewentualne trudne pytania techniczne będzie nam odpowiadał pan przewodnik
Dowiadujemy się, że wycieczka odbędzie się po funkcjonującym zakładzie produkcyjnym i nie można robić zdjęć. Od razu pani mówi, że nie mają nic do ukrycia i że chodzi o bezpieczeństwo. W powietrzu bowiem unoszą się opary alkoholu, który może wraz z iskrą wywołać pożar. No nie powiem - wszyscy uwierzyli

Trudno - nie można to nie można. Pani nam mówiła, że zaraz poczujemy ten zapach i że jakby komuś zrobiło się niedobrze, to niech od razu mówi. Zaczynamy!

Rzeczywiście - zapach, jaki unosił się w pierwszym pomieszczeniu, gdzie było gorąco, był fenomenalny Zacier połączony z zapachem ciast świątecznych, mieszanina słodkich zapachów... Super
Pani opowiada nam kolejne etapy produkcji whiskey. Z działu do działu idziemy coraz dalej. Oglądamy kolejne etapy produkcji. Ciekawostką jest to, że butelki są myte whiskey, która będzie potem w butelkach, Oczywiście nie ta, która myje, ale z tej partii

Szkoda, że nie można zrobić zdjęć. Ale za to - inaczej niż w Middleton - oglądamy destylarnię, która normalnie produkuje. We wspomnianym Middleton na południu Irlandii zwiedza się stary budynek, historie.

Wycieczka kończy się w barze, gdzie możemy wybrać do degustacji trunek z kilku dostępnych. Najstarsza do spróbowania jest whiskey 12-to letnia. Cóż - po skończonej wycieczce odbieramy nasze próbki (plus dostaliśmy mały kieliszek ekstra ) i zaczynamy degustację. Ja, z racji kierowania, tylko troszkę spróbowałem z każdego nalanego rodzaju. Żona za to mogła sobie poszaleć











Po powrocie do kamperka jemy mały obiadek i decydujemy się jednak wracać prosto do domu.

W pewnym momencie przekraczaliśmy granicę kilkukrotnie w ciągu kwadransa Żadnej informacji nie było, że granica. jedynie nawigacja nam o tym przypominała, no i różny wygląd znaków drogowych i ograniczeń prędkości W jednym miejscu granica przechodziła przez skrzyżowanie z drogą podporządkowaną - do skrzyżowania Irlandia i irlandzkie znaki, za skrzyżowaniem Wielka Brytania i znak z ograniczeniem prędkości w milach Czasem były podane jedynie granice hrabstw.

Późnym popołudniem dojechaliśmy do domu - odpoczynek... Szykujemy się na następny wolny weekend. Już wkrótce!

[Mavv]

2019, Sierpniowy Bank Holiday Weekend, czyli mamy wolne do wtorku

Tak się złożyło, że mamy sierpnień. Dzieci wciąż "na wolności", a rodzice mają wolny weekend. Postanowiliśmy skoczyć w te rejony Irlandii, w których jeszcze nie byliśmy. Północny zachód - hrabstwa Galway i Mayo. W planie mamy wycieczkę objazdową, czyli powidziwanie widoków, oglądanie widoków, napawanie się pięknem przyrody i jakieś tam zwiedzanie
Chcemy też zahaczyć o Park Narodowy Connemara w hrabstwie Galway. Ruszamy!

[Mavv]

Piątek po południu, kamper chyba gotowy. Okaże się w drodze, czego nie mamy Chcemy dziś jeszcze zajechać za Galway, żeby ten "nudny" odcinek drogi mieć już za sobą. Dzieci oczywiście chciały by skoczyć do Akwarium w Galway, ale mu stanowczo odmawiamy Wrócimy tam innym razem

Za Galway jedziemy trasą WAW - Wild Atlantic Way. Chyba już kiedyś pisałem, co to jest. Jest to długa na 1600 mil trasa wzdłuż wybrzeża Atlantyku z wieloma miejscami widokowymi i pięknymi drogami (choć słowo "droga" to w niektórych przypadkach mocne nadużycie ). Taka irlandzka odpowiedź na szkockie NC500 o długości 516 mil.
Tak więc za Galway udajemy się na WAW. Nawigacja ustawiona, patrzymy też na znaki. Jedziemy w kierunku północnym. Narazie mamy po lewej zatokę Galway, Galway Bay. Postanowiliśmy jechać na jakieś miejsce, gdzie można zjeść coś i ruszać już w kierunku jakieś miejscówki na noc. Tak trafiamy do miejscowości Rossaveel, z którj to wypływaja promy na Wyspy Arana - trzymalownicze wyspy na Atlantyku pomiędzy hrabstwami Galway i Clare. Daliśmy dzieciakom po kanapce, a sami odpaliliśmy park4night. Mamy dwa miejsca. Pierwsze - amłe, na dwa kamperki. Malowniczo położone przy wodzie - oceanicznej wodzie, którz wgryza się w ląd. Takich fiordów tu pełno

Jedziemy, dróżki wąskie, na jedno auto. Na szczęście mijanek nie ma. Widzimy już naszą miejscówkę. A na niej... dwa kamperki. Cóż - kto pierwszy ten lepszy Miejsca zajęli sobie Francuzi i Niemcy.

Miejscowka (nie działa link z Google Maps):
53.336924,-9.5597493

Wjeżdżamy obok i szukamy następnej miejscóweczki. W międzyczasie z francuskiego kamperka wychodzi do nas kamperowicz. Okazuje się, że są na dwutygodniowej wycieczce po Irlandii. Bardzo im się podoba. Chcą zobaczyć Connemarę i kilka innych rzeczy. Mówią, żebyśmy zostali, ale my chcemy odjechać. Ich dwa kampery zajmują cały placyk, a my sobie coś znajdziemy. Francuz mówi nam, że jakieś 3 minuty jazdy dalej jest kawałeczek płaskiego placu - tam możemy się zatrzymać. Pojechaliśmy, ale nic nie znaleźliśmy. Ruszyliśmy więc dalej, na kolejne miejsce z park4night.

Miejscówka:
53.349392,-9.5805887

Mapa pokazuje, że miejsce jest niemal na końcu cypelka. Jedziemy. Droga się zwęża, jako krawędzie drogi sa murki z kamieni. Dojeżdżamy - chyba - do tego miejsca. Malutki kawałek równego terenu, między czyimiś domami. Ledwie się mieszczę. Nie, nie zostajemy. Ale w sumie poszedłem się rozejrzeć, bo widoki super


To byłby nasz widok z okna rano


Szerokiej drogi!

Szukamy dalej. Trafiam kolejną, tym razem już na trasie WAW, przy moście.

Miejscówka:
53.384602,-9.5784587

Jedziemy. Na zdjęciach wydaje się duża. Oby nie była pełna

Jadać w dół pstrykam jeszcze kilka zdjęć nie wysiadając z auta.





Dojechaliśmy. Okazało się, że są już dwa kamperki. Ale i miejsca dal nas też jest Tym razem dwa z Francji. Po krótkiej rozmowie okazało się, że jedni są z Tuluzy a drudzy z Lyonu.
Poszliśmy na mały spacerek po okolicy. Jesteśmy przy rzeczce, a za nami jeziorko. Widać, że są ryby, bo co chwila można zaobserwować spore kółka na powierzchni Chcieliśmy dojść do wody, ale teren zaczynał być coraz bardziej grząski (torfowiska) i czasem woda podchodziła pod stopy. Wróciliśmy do kamperka.


Jeziorko


Można nocować


Widoczek

Chcieliśmy zjeść kolację na dworze. Nawet już krzesłą rozłożyliśmy. Ale na kolację przyleciały też meszki... No i trzeba było wracać do kampka...

Dobra, trzeba spać, bo rano ruszamy dalej!

[Tadeusz]

Ładnie pokazujesz piękno UK.
Jak bym tam był.

[Mavv]

Dziękuję Tadziu Malutkie sprostowanie - piszę o Irlandii

Dziś postaram się dodać ciąg dalszy.

[Mavv]

Rano pobudka, nikomu nie chciało się wstawać... Ale trzeba było w końcu. Zjedliśmy śniadanie i ruszyliśmy dalej WAW-em w kierunku północnym. Po drodze czasem zatrzymywaliśmy się przy różnych punktach widokowych, żeby nacieszyć oczy.


Takie słupki z logiem WAW i nazwą punktu widokowego są na całej trasie.


Taki widok łodzi na ziemi zawsze przyciąga uwagę

Robimy kolejne (kilo)metry trasy


Te chmury wyglądają przepięknie, gdy siedzą na szczytach gór.

Na tym pukncie widokowycm było sporo aut. Dla nas brakło miejsca, więc przycupnęliśmy z boku.






To tu: 53.500835, -10.096265

Jadąc dalej trafiamy na punkt Omey Island. Wyspa, któa raz jest wyspą a raz lądem. Przez plażę prowadzą znaki drogowe, a czasem na plaży odbywają się wyścigi konne. Myśmy tam się zatrzymali na obiad. Przy okazji obserwowaliśmy, jak podczas odpływu bywa tam tłoczno. Auta jeździły i po plaży, i na wyspę i z wyspy. Ponadto widzieliśmy, jak przygotowywana jest trasa na wyścigi konne. Jeździłą koparka i wciskała lub wbijała paliki wzdłuż wyznaczonej trasy.




Wjazd na ulicę


Ruch drogowy




A tutaj panowie wyznaczają tor


Konie już nadjeżdżają. Ale jeszcze nie na wyścigi, tylko sobie podreptać po plaży

Omey Island: 53.538842, -10.144587 Warto spojrzeć w trybie satelity


Po obiedzie ruszamy dalej. Przejeżdżając kolejne kilometry, trafiamy na znaki do Parku Narodowego Connemary. Zatrzymujemy się. Rzut oka na recepcję, na mapy. Są tam trzy szlaki. Najdłuższy to ok ponad 2 godziny i wejście na szczyt góry Diamond Hill. Postanawiamy jednak nie wchodzić na nią, ale wybrać opcję szlaku pośredniego - na niższy szczyt. Według przewodnika potrzebujemy ok 1 godziny. To idziemy.






Oto Diamond Hill.

Dobrze, że nie poszliśmy na najdłuższą trasę, bo tu na dole mocno wiało. Na tak odkrytym szczycie dmucha zapewne dużo mocniej
Widoki, które mieliśmy po drodze, były i tak wspaniałe.
Tu byliśmy: 53.550551, -9.944948

Ruszamy dalej.
Kolejny punkt widokowy. Akurat zaczęło padać. W tle są ładne wodospady.







Jak widać turystów w tym miejscu nie było
Lokalizacja: 53.617733, -9.672914

A tymczasem deszcz nie chciał ustąpić. Ba, nawet chmury chyba chciały nas bliżej poznać. Postanowiłem zaznajomić się z nimi.






Tu doskonale widać, z której strony pada.

Kolejny punkt widokowy:


Jako iż zbliżał się wieczór, postanowiliśmy poszukać miejsca na spoczynek. Znów z pomocą przyszła apka park4night. Nasza miejscówka:
53.780420, -9.697671

Znów mamy towarzystwo. Tym razem Włosi





Z jednej strony mamy Atlantyk, w tym miejscu z krystalicznie czystą wodą.



A z drugiej strony mamy Górę Świętego Patryka, Croagh Patrick, miejsce corocznych pielgrzymek.


Pewnie i my tam się kiedyś wybierzemy. Ale jako turyści, a nie pielgrzymi


Rzut okiem na krystalicznie czystą wodę.

Jak się okazało, nasi sąsiedzi nie mówili ani odrobinkę po angliesku. Na szczęście zamieniliśmy jakoś słówko za pomocą translatora googla Poprosili nas o kilka wskazówek, co zobaczyć na południu wyspy. No to im podsunęliśmy kilka propozycji. Pan Włoch ucieszył się szczególnie z jednego miejsca - destylarni whisky Jameson w miejscowości Middleton Ponaglał Panią Włoszkę, żeby skrupulatnie na mapie zaznaczyła, gdzie to jest Podziękowali bardzo i udali się z spami na spacer. A my do kamperka

Szum fal dobrze nam zrobi Dobranoc!

[Mavv]

Rano, gdy sobie piliśmy kawkę, zauważyliśmy, że ktoś sobie postanowił popływać w oceanie. W sumie zimno nie było, aczkolwiek temperatura wody za wysoka nie była. Albo jegomość pływa, bo ma kaca albo dla zdrowotności

Ruszyliśmy dalej. Zatrzymaliśmy się nieopodal w miejscowości Murrisk, skąd odbywają się wycieczki na Górę Św Patryka. Spory parking dla turystów, zatoczka dla autokarów. Niezły biznes. Jak pisałem wyżej - my też im pewnie damy kiedyś zarobić W tej miejscowości jest kolejny pomnik upamiętniający tragedię wielkiego głodu, który zdziesiątkował populację Irlandczyków. Sporo z nich wyemigrowało, głównie do Stanów. Dla wielu z nich ta podróż była ich ostatnią. Umierali na statkach, które masowo wiozły migrantów często w warunkach poniżej wszelkich standardów, jak np kilka wiader dla ok setki ludzi jako ubikacja, szczury, wszy, choroby itp. Wymęczone głodem, osłabione organizmy nie wytrzymywały tej próby. Właśnie im dedykowane są pomniki w różnej formie na całej wyspie. Tu jeden z nich:



Opuściliśmy to miasteczko udając się dalej trasą WAW. Trafiliśmy nad jezioro, przy którym wytyczono krótką, kilometrową trasę przyrodniczą. Pół trasy kładką nad torfowiskiem, a pół trasy plażą. Patrząc na mapę, to jezioro okazało się być kawałkiem oceanu wciśniętego w ląd


Najpierw poczytajmy


Rzut oka na trasę


Torf podchodzi aż pod sam brzeg


Tu dokładnie widać, ile tej wartswy torfu jest. W niektórych miejscach ok 1 metra i więcej




Bagno zarastające teren pochłonęło też drzewa. Takie odcięte od dopływu tlenu drzewo gniło, z czasem znikając pod powierzchnią. Tu świetnie widać, jak ocean wypłukał glebę spod korzeni.

W wodzie można też było zobaczyć foki. Niestety była za daleko, żeby telefon ją uchwycił. Musicie uwierzyć na słowo

Ruszamy dalej, trafiamy na kolejny punkt widokowy An Ceann Ramhar - po irlandzku.



Ładna plaża, ale niestety aura nie sprzyja



Czytając tablicę informacyjną dowiedzieliśmy się, że zamieszkujący ten rejon Dumha Thauma Irlandczycy zajmowali się głównie rybołóstwem i rolnictwem. Natomiast żeby zarobić nieco więcej, pływali oni do Szkocji pracując przy zbiorze ziemniaków. Ci najemni rolnicy byli zwani "The tattie hokers". Wypływali oni własnie stąd.

Jedziemy dalej. Kolejny punkt widokowy. Całkiem ładne widoki znów mamy
54.308314, -9.456170











Tam dowiedzieliśmy się o kolejnym ciekawym miejscu, Downpatrick Head. To tylko kilka kilometrów stąd. Jedziemy!

Kawałeczek dalej musieliśmy ustąpić lokalesowi Nawet się nie wystraszyła! Ominąłem ją. Niech leży



Zaraz za owcą jest nasz cel.


Znaczek jest

Tak sobie obserwujemy i widzimy, że chyba zaraz nas złapie deszcz... Jest coraz bliżej. A idzie za nami. Właśnie leje tam, skąd dopiero co przyjechaliśmy



Idziemy dalej.



Ten kopiec to wał wokół tzw "blast hole" - dziury, przez którą widać wodę. Pewnie w czasie sztormów woda wystrzeliwuje do góry, stąd nazwa.



Na tym cypelku jest też kolejny znak ułożony z kamieni. Jest to napis EIRE i numer. Były to znaki nawigacyjne dla pilotów z USA informujących ich, że są nad Irlandią. Numery pomagały określić lokalizację.

Na końcu cypla jest samotna skała. Oderwała się ona w XIV w wraz z ludźmi. Ratowały ich łodzie. Swoją drogą ciekawe, jak raptownie ten proces oderwania się przebiegł, skoro uwięzeini zostali tam ludzie. Myślę, że szpara między skałami była mocno widoczna, aż w końcu nastąpiło tąpnięcie i pewnie pękłą wartswa ziemi siedząca na skale niczym dywam. No i sama akcja ratunkowa - łodzie i liny, którymi ludzie dostawali się na pokład.


Teraz ta skała jest już kawałek od lądu. Ten budynek, to punkt obserwacyjny z czasów II wojny światowej.

Dobra, trzeba przyspieszyć kroku, bo front już nad nami, a deszcz tuż tuż!



Udało się!

Stamtąd udaliśmy się w stronę "tej drugiej Balliny" (bo my mieszkamy w "pierwszej" ). Niestety cały czas lało. Gdy dojechaliśmy na miejsce, to nawet nie było jak wysiąść z auta, żeby zobaczyć "drugą" Ballinę. Poszukaliśmy więc miejscówki na noc i pojechaliśmy. Kierunek jezioro Cullin
53.984310, -9.161367

Te 20 km dalej nie padało. Zajęliśmy miejsce z widokiem na jeziorko, zrobiliśmy mały spacer i spać.





Do jutra!

[Mavv]

Rano tylko poszliśmy pospacerować sobie po lasku, który był po drugiej stronie drogi.



W sumie po spacerze pojechaliśmy do domu, bo weekend się skończył, a praca wzywała

Gdzie skoczymy następnym razem?