[Aulos]

Czas na odpoczynku minął nam bardzo szybko i trzeba było w końcu zwinąć obozowisko, wyszykować kampera i ruszyć w drogę do domu. Z tęsknotą zawsze czekamy na wyjazd, planujemy, przypuszczamy, setki razy zmieniamy trasę. Gdy przychodzi chwila wyjazdu jesteśmy w stanie euforii, ale gdy trzeba już wracać, to pomimo smutku z powodu końca wakacji, ogromnie się cieszymy i niecierpliwie czekamy na chwilę, gdy znów będziemy w domu. Zatem nadszedł czas odwrotu. Miałem jeszcze jedno pragnienie - chociaż w przelocie odwiedzić Padwę. Kiedyś zachwyciliśmy się Asyżem - może choć cząstkę tego ducha znajdziemy w Padwie. Mój Hołek od kilku lat nie był aktualizowany i być może dlatego wyprowadził nas na autostradę, której sobie nie życzyliśmy. W ogóle Krzychu na tej wyprawie zrobił się strasznie humorzasty, niech on w końcu wygra ten Dakar, bo chyba dopada go kryzys wieku średniego. Jakby tego było mało przed Padwą utknęliśmy w gigantycznym korku - ni w przód, ni w tył, ni w bok. Ot prosta czynność: jedyneczka, dwa metry do przodu, luzik itd. Jako małolat brałem udział w wykopkach na wsi i wujkowie pozwalali mi podjeżdżać traktorem - na tej autostradzie całkiem jak na tych wykopkach (tylko gorąco). W końcu jednak dojechaliśmy do Padwy - znacznie później, niż spodziewaliśmy się dojechać drogami lokalnymi. Zostawiliśmy kampera na placu dla niego przeznaczonym i udaliśmy się do św.Antoniego. Mamy względem niego dług. Dozgonną miłość (i kilka innych ciekawych zobowiązań) ślubowaliśmy sobie w czasach przedkonkordatowych. Mieliśmy zatem dwa śluby - jeden cywilny w Kołobrzegu (u mnie), a tydzień później kościelny u św.Józefa w Kaliszu (u Agnieszki). Wieczorem w przeddzień uroczystości sakramentalnej wpadliśmy w panikę, nie mogąc znaleźć aktu ślubu cywilnego. Przeszukalismy wszystko i nic, rozpacz. Teściowa ze stoickim spokojem (to do niej niepodobne ) wyszła porozmawiać ze św.Antonim, po czym wróciwszy sięgnęła przypadkową książkę z biblioteczki, gdzie pod okładką był poszukiwany dokument. Po 19-tu latach możemy podziękować Antoniemu. Przeszliśmy spacerkiem przez Padwę, zmierzając w kierunku bazyliki. Wszelkie zakupy, pamiątki itp. odkładamy na drogę powrotną. Bazylika w środku trochę restaurowana i nie wszystkiego można było posmakować, ale i tak sporo udało się nam zobaczyć i mogliśmy porozmawiać z Antonim. Podczas tej rozmowy zaczęła się msza, a nasz Kostek także właśnie rozpoczął swoje nabożeństwo. Nie pozostało nam nic innego, jak dyskretnie boczkiem opuścić bazylikę. To niestety nie spodobało się Antoniemu. Po wyjściu z kościoła sprowadził na nas taką pompę, że po dojściu (dobiegnięciu) do kampera byliśmy kompletnie przemoczeni. Kompletnie, to znaczy wymiany domagała się cała nasza garderoba łącznie z bielizną. Uśmialiśmy się z jego poczucia humoru, tym bardziej, że gdy ruszyliśmy z parkingu, po deszczu nie było już śladu (śladu na niebie, na ziemi pozostały ogromne i głębokie kałuże). Oczywiście nie kupiliśmy żadnych pamiątek w drodze do kampera.

Tego wieczoru zatrzymaliśmy się jeszcze, by choć raz skosztować prawdziwej włoskiej pizzy i przykucnęliśmy na noc na parkingu w pobliżu granicy z Austrią. Następnego dnia ruszyliśmy przez Brenner w stronę Niemiec, gdzie pod Norymbergą znów trafiliśmy na korki. Pełzając swoją nitką autostrady, spostrzegliśmy na przeciwnym pasie niepokojący obrazek - patrol policji "trzepiący" kampera. Zrobiło nam się niezbyt miło.

W końcu trochę ominęliśmy korki zjeżdżając chwilowo z autostrady - Krzysiek znowu miał humory ("Za 50m zawróć w lewo", "Za 100m zawróć w lewo" ...). Tego dnia spotkała nas jeszcze mała przygoda. Zatrzymaliśmy się na parkingu autostradowym na obiadek i odpoczynek. Gdy zacząłem przygotowania do obiadu, Agnieszka spacerująca z Kostkiem woła, że leje nam się spod kampera. No ładnie - do domu jeszcze 600 km, a ja mam awarię. Sprawdzam, co się dzieje. W zbiorniku wody szarej oprócz rury spustowej i otworu rewizyjnego był jeszcze korek spustowy w dnie zbiornika. Był, ale go nie ma. Czyli zgubiłem wodę szarą, na niemieckiej autostradzie (gdzie trzepią kampery) i to bynajmniej nie metodą kropelkową. Wyobrażam sobie niemieckie przekleństwa (kilka znam) kierowcy jadącego za mną. Na szczęście tej wody nie było aż tak dużo. Otwór po korku nie jest gwintowany, a wokoło widać ślady rdzy, czyli korek musiał być metalowy. Cóż zaradzić w tym ekologicznym kraju. Pierwsza myśl: Poxilina! Druga myśl: Została w domu! Na stacji benzynowej nie znalazłem nic do doraźnej naprawy. Zerkam jeszcze raz na przyczynę mojego zmartwienia i średnica otworu nasuwa mi pewien pomysł. Obciąłem butelkę po wodzie mineralnej, zostawiając fragment szyjki z zakrętką. Szyjkę "na wcisk" wetknąłem w dziurę, a przez otwór rewizyjny od środka nakręciłem nakrętkę. Próba szczelności - wszystko OK. Polecam rozwiązanie - nie pobieram tantiem z tytułu praw autorskich Najcenniejszy był zachwyt synów: "Tato, ty jesteś jak MacGyver!" Tak podbudować ojcowski autorytet koślawo obciętą butelką po wodzie - Bezcenne! Za wszystko inne...
Do domku dotarliśmy następnego dnia w południe. Nocowaliśmy jeszcze po drodze przy Berliner Ring zaraz po tym, gdy Hołek obraził się "na amen" i przestał reagować na jakiekolwiek zaczepki z naszej strony. Rano odbyłem z nim męską rozmowę. Znalazłem taką małą dziurkę z tyłu i zastosowałem mu lewatywę długopisem - niektórzy mówią, że to się nazywa reset. Najważniejsze, że pomogło.

KONIEC

Relacja uboga, bo i podróż tegoroczna krótka i bez fajerwerków. Taki był jednak plan - berbeć ma swoje prawa.
Dziękuję wszystkim, którzy chcieli odbyć z nami tę podróż, chociaż ciasno było na kanapie. Dziękuję za sok pomarańczowy i napój złocisty, którymi mnie raczyliście. Chmiel w postaci bawarskich plantacji także był obecny w tej wyprawie.

Pozdrawiam wszystkich

---

P8311837.JPG Nasza progenitura

Plik ściągnięto 125 raz(y) 138,12 KB

P8311845.JPG Padwa jeszcze sucha

Plik ściągnięto 124 raz(y) 191,84 KB

P8311846.JPG Trzeba przywrócić ich do pionu

Plik ściągnięto 120 raz(y) 230,94 KB

P8311852.JPG Już prawie u Antoniego

Plik ściągnięto 112 raz(y) 235,33 KB

P8311854.JPG Dzięki Ci, Antoni, za ten oczyszczający deszcz :-)

Plik ściągnięto 123 raz(y) 216,66 KB

P9011887.JPG Ośnieżone szczyty

Plik ściągnięto 121 raz(y) 105,92 KB

P9011896.JPG Kamperek w tarapatach

Plik ściągnięto 125 raz(y) 131,31 KB

P9141961.JPG Patent MacGyvera

Plik ściągnięto 122 raz(y) 168,47 KB

[gino]

Aulosiki
po prostu......jestem zachwycony
dziekuje za ta relacje...
i oczywiscie stawiam bo nalezy sie w 200%

a dzieciaczki rosna jak na drozdzach...

[Świstak]

Gratuluję wyprawy i pięknego opisu. Za godzinę ruszamy Waszym śladem.... No może z gdzieś się zagubimy, ale co tam.... Oby pogoda była!

[Aulos]

[ARCADARKA]

Krzysiu ,ale dzieciaczki rosną
relacja super
pozdrowionka

[Agostini]

To wspaniały czas dla ojca, kiedy dorastający chłopiec uważa go wręcz za bohatera.

Mój syn, gdy był mały, pewnego razu wrócił ze swoją mamą od fryzjera bardzo niezadowolony , gdyż ten nie zrobił w jego fryzurze takich zakoli jak ma jego tata .
Teraz denerwuje się trochę jak żartujemy, że jego marzenie z dzieciństwa zaczyna powoli się spełniać.

Brakuje mi bardzo tamtego czasu.
A Ty Krzysiu, spryciarzu, wydatnie ten czas sobie przedłużyłeś.
Sympatyczna relacja , z sympatycznymi zdjęciami . Dziękujemy.

[eler1]

fajnie poczytać relację z Italii , tylko szkoda że tak krótko byliśmy z wami w jednej podróży .
Znowu nam się nie udało przez złośliwość rzeczy martwych do trzech razy sztuka

[maga]

Lubię czytać Twoje opowieści Krzysiu,a szczególnie te z Włoch.
My mieliśmy w planach słoneczną Italię ale się nie udało,
wiec czytając Wasze wojaże byliśmy tam chociaż myślami

Piwko się należy i dziękuję bardzo

[Joluś]

Aulosiki ,cudownie się z Wami podróżowało....... dziękujemy...

[Tadeusz]

Agnieszko i Krzysiu, czytałem z zapartym tchem. Szkoda, że to już koniec.

Bardzo lubię Wasze opowieści i cenię.

Nagrodzić mogę tylko małym piwkiem. Chociaż tyle.

DZIĘKUJĘ.

[WHITEandRED]