[Tadeusz]

Śladami legendy Króla Artura.

Legendy najwyraźniej są potrzebne ludziom, społecznościom i całym narodom ku pokrzepieniu serc lub nadaniu blasku i znaczenia. Legendy rzadko zawierają prawdę historyczną, jednak te angielskie są mieszaniną przekazów historycznych i bajań. Odnoszą się do czasów nie do końca zbadanych i budzących wciąż wątpliwości i spory.
Któż z nas nie zna, lub przynajmniej nie słyszał, o Królu Arturze, Merlinie, o Świętym Graalu, lub mieczu Ekskaliburze. Może zastanawialiśmy się nawet ile może być prawdy w tych opowieściach, a jeśli jest to postać z krwi i kości, to gdzie szukać jego śladów?
Anglicy od dawna próbowali rozgryzać ten problem i znaleźli ślady Króla Artura. Powiedziałbym, że poszukiwania dały efekty aż nadto pozytywne, bo znaleziono ślady w wielu miejscach i do miana legendarnego Camelotu ustawiły się w kolejce Camelford, położone na mokradłach w pobliżu Tintagel, Cadbury – wioska w Somerset, Glastonbury, również w Somerset i Winchester. Wszystkie miejscowości na południu Anglii.
Problem jednak w tym, że pierwszym historykiem, który o Królu Arturze mówił i pisał tak skutecznie, że postać tę spopularyzował, był Geyffrey of Monmouth. Było to już w XII w, a pieprzyku całej sprawie dodaje wskazana lokalizacja Camelotu. Ma to być miasteczko Careleon w południowej Walii. Sir Geyffrey pochodził z Monmouth, miasta w południowej Walii nad rzeką Wye, nie dziwi nas zatem jego pogląd.
Dziwił jednak, wręcz denerwował angielskich możnowładców. Wkrótce „odkryli” oni grób króla Artura i Ginerwy, jego żony, w Glastonbury, nieopodal katedry. W jednej trumnie leżały dwa szkielety, mężczyzny i kobiety z jasnymi włosami. Czaszka mężczyzny była strzaskana.
Tak to bywa z legendami, że można na nich robić majątek i Glastonburry zrobiło. Spalony kilka lat przed odkryciem grobu miejscowy klasztor zyskał teraz, dzięki pielgrzymom, znaczne fundusze na odbudowę, a przyszło to tym łatwiej, że i inne legendy o Glastonburry krążyły wcześniej. Tu złożyć miał św. Józef z Arymatei świętego Graala, kielich z ostatniej wieczerzy, w którym przechowywał krew Chrystusa. Odnaleziony święty Grall zaginął ponownie i znajduje się, według legendy, w studni do której wpływa woda ze wzgórza na którym pochowany jest św. Józef.
Glastoburry na swoich legendach dorobiło się fortuny i nawet współcześnie dyskontuje popularność. Na odbywający się na podmiejskich polach coroczny festiwal rockowy walą tłumy i bilety, bardzo drogie przecież, bo kosztujące ponad 100 funtów, rozchodzą się w ciągu kilku dni..
Wokół Glastonburry rozciągały się onegdaj rozległe mokradła, a na nich wyspa Avalon i to na nią ciało Artura zawiozła łodzią Morgana. Król Artur kiedyś przybędzie z Avalon i Brytania odrodzi się na nowo. Tak to w legendzie odzywają się tęsknoty za przeszłościa, za dawną ojczyzną Brytów i, jak to zwykle w legendach bywa, sny o potędze.
Do legendy wpleciono Winchester, gdzie znajduje się Okrągły Stół i Stonehenge, krąg z głazów który pochodzi z III wieku, a legenda głosi, że odkryty w Irlandii przeniesiony został za pomocą czarów i osadzony w obecnym miejscu przez Merlina, nauczyciela i wychowawcę Artura.
Jeśli w poszukiwaniu przygody zechcecie udać się śladami tej legendy, to niewiele znajdziecie z tego co da się zobaczyć albo dotknąć, ani w Winchester, ani w Glastonbury. W Cadbury są ślady zamku, raczej jego zarys z resztkami ziemnych umocnień. Odwiedzając to miejsce można być rozczarowanym, bowiem brak choćby pozostałości kamiennych obwarowań, kłóci się z naszymi wyobrażeniami o Camelocie. Popatrzcie nań z lotu ptaka. Interesujący to widok i zapewne utwierdzający nas w wątpliwościach, aliści to właśnie miejsce wskazywane jest jako najbardziej prawdopodobne.
Camelot, czy nie?


Nie nam to rozstrzygać.
Zatrzymajmy się zatem nad najbardziej interesującym obiektem w całej tej historii. Udajmy się do Tintagel Castle. Na skalistym, wysokim, poszarpanym brzegu, radują oczy ruiny zamczyska tak malownicze, że wraz z otaczającym krajobrazem przyprawiają o zawrót głowy. Legenda powiada, że tu przyszedł na świat król Artur, tu się wychowywał i pobierał nauki od swego mistrza, czarnoksiężnika Merlina.
Jak przyszedł na świat?
Zdaniem wspomnianego już Geyffreya of Monmouth żyjący na zamku duke Gorles miał piękną żonę Igraine w której zakochał się król Brytów , Uther. Wywabił Gorlesa z zamku, otoczył jego rycerzy w twierdzy Dimilioc, gdzie Gorles się schronił, a sam udał się do Tintagel. Tam przekonał przebywającego w swej grocie maga Merlina aby nadał mu postać Gorlesa i dostawszy się swobodnie do zamku uwiódł Igraine. Tak poczęty został Artur. Gorles zginął nazajutrz, a Uther i Igraine zostali mężem i żoną.

Jakie są losy zamku? Źródła mówią, że powstał ok. 1230 r, ale część już istniała od 1141 r. Budowla powstała na fundamentach jeszcze wcześniejszych, ale mroki historii kryją prawdę skutecznie. Zadziwia odkryta ilość zarysów budynków odkrytych na tej niby wyspie, niby półwyspie. Znaleziono ich ponad 50, z tego znaczna część z czasów rzymskich. Jeszcze bardziej zadziwia znalezisko dużej ilości ceramiki pochodzenia śródziemnomorskiego datowanej na V - VI wiek. Trwają spory, czy zamek powstał na fundamentach klasztoru porzymskiego, czy od początku budowle miały charakter świecki.

To są problemy potomków Uthera i Artura. My skierowaliśmy tam naszego kampera z ciekawości i zachłanności na piękno. To nie są czcze słowa, ani przesadne.
Zapraszamy zatem na trasę prowadzącą wzdłuż brzegu Kanału Bristolskiego i Morza Irlandzkiego, przez hrabstwa Somerset, Devon i Kornwalię.



Do parkingu w miasteczku Tintagel doprowadzą Was współrzędne:

50° 39' 50,72" N 4° 45' 05,30" W

Zdjęcia wymagają klikania dla uzyskania dużego formatu.

Ta ogromna skała stanowiąca wyspę jest naszym celem. Zamek znajduje się po obu stronach zawaliska – na brzegu i na wyspie. Tak wygląda z lotu ptaka.


Wychodząc z rozległego parkingu poznajemy miasteczko o typowej architekturze, malowniczej ładnie współgrającej z krajobrazem.




Miasteczko jest malutkie, ale ruchliwe. Żyje przecież z turystyki.


Architekturę urozmaica roślinność jakby z innej części Europy. Ale w Kornwalii jest ona normalna.


I dodaje smaku zakątkom miasteczka.


Te palemki nas zachwyciły. Nie mogłem oprzeć się, aby Wam ich nie pokazać.


A tak prezentują się w całości.


Kościół w oddali pochodzi z czasów normańskich. Stoi na wysokiej, skalistej skarpie nad brzegiem morza, a prowadzi do niego droga brzegiem owej skarpy. Stanowi szlak spacerowy z widokami nie do zapomnienia.


Do zamku prowadzi droga wąwozem, a potem zboczem w lewo na górę.


Pierwsze fragmenty ruin już widać.


Wkraczamy w krainę kamienia układanego ludzką ręką przed wielu stuleciami i uformowanego przez wiatr i wodę.
















To zdjęcie wykonałem z zamku położonego na wyspie. Widać jak strome ściany skalne broniły dostępu do zamku w części położonej na stałym lądzie,


Widać jak skały erodując zwalały się do morza wraz z fragmentami budowli.


Ruiny toną w dzikich kwiatach co czyni je jeszcze bardziej malowniczymi.


Zieleń wciska się w każdą szczelinę. To się nazywa apetyt na życie.


Zawalisko miedzy lądem a wyspą pokonuje się stromymi schodami snującymi się po stokach, przerzucanymi nad głazami i wspinającymi się po skałach. Tak wygląda przepaść z lewej strony.


A tak z prawej. Tu utworzyła się kameralna zatoka. Patrząc z góry nie przypuszczaliśmy jakie wrażenie wywrze na nas po zejściu na plażę.


Stromizna skalnych ścian troszkę przeraża, ale widok zachwyca.


Wybrzeża Devonu i Kornwalii są nie gościnne dla statków, ale malownicze. Mnogość zatoczek i wysepek zachęca do odwiedzania tych zakątków. Od strony wody wrażenia są nie zapomniane. Nie polecam próbować zwiedzania wybrzeża łodziami w warunkach większego rozfalowania.


Chciałoby się móc jak ten ptak wznieść pod obłoki i szybować nad tą krainą wbitą długim jęzorem w ocean, skalistą ale i zieloną.


Halszka i Joanna jak te ptaki na skale. Stamtąd horyzont rozleglejszy i perspektywa jaśniejsza.


Żal schodzić niżej. Czujemy się tu jak w gnieździe. Twarda skała nie przeszkadza.


Widać stąd jaskinie. Jest ich mnóstwo a niektóre robią wrażenie swą wielkością i przerażają czernią ścian. Te dziury czynią skały bardziej tajemniczymi. Stąd nie widać jaskini Merlina. Jest teraz pod nami.


Aby wejść na wyspę trzeba przewędrować schodami w dół i w górę szmat drogi. W niektórych miejscach ekspozycja robi wrażenie i z lękiem wysokości mogą być problemy.








I tak oto zeszliśmy na brzeg zatoczki.


Dreszcze przechodzą po plecach. Baśniowe jest to miejsce, otoczone z trzech stron ścianami. Od morza huczą fale, za plecami grzmi wodospad, po bokach zieją czarne otwory jaskiń. Jest tu jakaś magia, nie dziwi więc jakby wyczuwalna obecność Merlina.










Jaskinie nadają szczególny nastrój temu magicznemu miejscu. Są obszerne, mroczne i przyciągają dziwnym błyskiem czarnych scian. W tej największej, pod samym zamkiem żył Merlin. Wtedy jednak miała zapewne jedno wejście. Teraz zawaliska otworzyły ją z drugiej strony i stała się jakby tunelem. Halszka na tle wejścia do niej wygląda jak mróweczka.








Wyrzucony na brzeg wodorost, na tle piasku o dziwnej, szarej barwie, każe zastanowić się nad przemijaniem. Wieki mijają, zamek na tych skałach uległ naturze, ale skały jak stały tak stoją. Poszczerbione zębem czasu lecz wieczne. Jak ta legenda.


Zanim pożegnamy się z królem Arturem i Merlinem, spójrzmy jeszcze raz
w dal, wzdłuż stromizn tego brzegu. Patrząc tak na szeroką przestrzeń myśli się jaśniej i odważniej. Może to dlatego człowieka ciągnie na wyżyny?


Pragnąłem pokazać Wam zakątek magiczny, który na mas wywarł wrażenie i osobliwie wpłynął na nasze postrzeganie tej krainy, jakże dla nas innej a jednak bliskiej i gościnnej. Jeśli udało się zachęcić Was do odwiedzenia Kornwalii, to będzie to dla mnie satysfakcją.

Pragnę jeszcze zachęcić Was do korzystania z zaprezentowanej na tym afiszu formy zwiedzania obiektów historycznych. Dzięki inicjatywie organizacji English Heritage można znacznie taniej poznawać kulturę tego kraju. Dotyczy to samej Anglii. W/w organizacja nie działa w Walii i Szkocji.

[gino]

hm......fotki i opis...robia ogromne wrażenie...
moze kiedys uda mi sie zobaczyc te wszystkie miejsca na zywo...

[GOSIAARCADARKA]

Tadziu, dzieki Tobie mam cudowne wakacje w długie i zimne grudniowe wieczory.

[Jerzyk]

REWELACJA ! Dziękujemy Już czuję parcie na wyprawę w tym kierunku. J.

[Pawcio]

[donald]

Super

[Campmar]

Profesjonalna relacja. Dojrzewamy do takiej podróży.W chwili obecnej przeszkodą mogą być przepisy GB odnośnie wwozu zwierząt.Psa zabieramy ze sobą w każdą podróż.

[Tadeusz]

[roger]

Kolejny SUPER fotoreportaż ..... Zawsze oglądając i czytając tego typu relacje uświadamiam sobie że tak naprawdę "NASZE" jest tylko to co przeżyjemy i zobaczymy .... pielęgnujmy to i pokazujmy innym to co uznamy za warte pokazania ....

[MAREKH]

Powiem krótko-fantastyczne. Do uwzględnienia przy planowaniu następnych wakacji.
W sylwestra masz u mnie szampana ,a teraz piwko.

[Campmar]

[StasioiJola]

Tadziu -czekamy na następne wspaniałe reportaże !!!!!

[fest2]

Super

[Misio]

Super wyprawa. Jesteśmy pod wielkim wrażeniem Tadziu. Halszka musi być z Ciebie dumna. Brawo.

[Wito]

Chyba jestem szczęściarzem, bo dziś, w pierwsze święto odkryłem rodzynek-czyli kolejny reportaż Tadeusza. Pasjonująca legenda umiejscowiona w zamkach, które chociaż zrujnowane, nie utraciły nic ze swej wielkości i uroku. Legendy zawsze dobrze gnieżdżą się w ruinach. Doskonałe zdjęcia ukazują charakter i piękno tych okolic. Powiększone, dają wrażenie fizycznej obecności w ukazywanych miejscach. Za tę wyjątkową, wręcz świąteczną podróż w tym świątecznym dniu dziękujemy Ci, Tadziu i stawiamy wirtualne piwko.