[Santa]

Przebudzenie było takie sobie Przez chwilę zastanawiam się, czy to się działo naprawdę, czy to tylko sen. Ale otoczenie, w którym się znajduję nie pozostawia złudzeń.

Jesteśmy na pięknej posiadłości pod Rzymem, tonącej w zieleni, cudownie ukwieconej, łączącej elementy południa i polskości. Pod palmami, z oczka wodnego bije fontanna, obok której stoi polski bocian i krasnale ogrodowe
Ogród obfitujący w dorodne warzywa, dwumetrowe krzaki pomidorów - dojrzałych, zwisających całymi kiściami. Pod płotem drzewo pomarańczowe, obok figowe - z dojrzałymi owocami. Aha - i jeszcze w rogu ogrodu w budzie - pies-Polak (który przyjechał tu ze swoją panią w podróżnej torbie) i klatki z ciągle denerwującymi go królikami. Po obejściu kręci się kilka kotów - dumnych jak rzymskie legiony
Właściwie było tam wszystko co nam znane i równocześnie to, czego szukamy jadąc na południe Europy. Taki mikro raj na ziemi

W domu jest jeszcze nastoletnia córka naszej znajomej, ale śpi - po imprezie, więc jesteśmy sami. Czekamy aż się obudzi, bo chcemy ją poprosić, żeby pojechała z nami na zakupy. Jesteśmy w miejscu, z którego łatwo wyjechać, ale wrócić to byłby problem - posiadłość jest położona wśród ogródków działkowych i w prawdziwym labiryncie. A poza tym - nie mamy żadnej mapy, zostały w przyczepie. Wydruk naszej drogi powrotnej z Via Michelin - również

Koło południa udaje nam się dziewczynę obudzić i biorąc ją za przewodnika jedziemy na zakupy. Zaczynamy od szczoteczek do zębów, wszystkich akcesoriów toaletowych i generalnie wszystkiego - bo mamy tylko to co na sobie - a jest tego niewiele

Po powrocie przyrządzam jakieś ciepłe danie i zanim skończyłam przyjeżdża Dżordżio, który urwał się z pracy. Widzę, że zasypia na stojąco, ale nie chce się do tego przyznać. Posilamy się razem i teraz już z nim - znów jedziemy na zakupy. Dżordżio prowadzi nas do lokalnego rzeźnika, zakupuje bisteki i salsiczie, które potem zaserwuje na ogrodowym grilu.
Potem idziemy - do: uwaga nie znam fachowej nazwy, ale było to takie wielkie pomieszczenie, z ogromnymi metalowymi zbiornikami, w których znajdowały się różne gatunki win - wszystkie fachowo opisane i sprzedawane jak w rozlewni - do butelek, w wybranym przez klienta rozmiarze Wcześniej oczywiście możliwość degustacji, do której uprzejmy i otwarty właściciel szczerze zachęcał.
Widać, że ten właściciel to bardzo dobry znajomy Dżordżia, bo zna jego upodobania i wyposaża go suto, za jakieś śmiesznie małe pieniądze.

Przykro mi, Panowie i Panie, że nie mogę Wam podać koordynatów tego miejsca, ale jak komuś będzie naprawdę zależało, to postaram się je zdobyć i opublikować. W końcu wszystkie drogi prowadzą do Rzymu

Wieczorny grill i nocne Polaków rozmowy - trwały długo i jeśli ktoś wątpiłby, że można się zrelaksować i zapomnieć o kłopotach w takiej sytuacji jak nasza, to zapewniam, że można. Trzeba tylko trafić na swojego anioła stróża

Dżordżio w niekłamany sposób zachęcał nas, żeby zostać jeszcze w Rzymie. Do morza blisko - można jeździć rowerami. Sprzętu plażowego mają dostatek, tylko nie mają czasu z niego korzystać. Do metra w Ostii też niedaleko - można wsiadać i zwiedzać miasto. Dziś wiem, że można było tak zrobić, ale wtedy nie wydawało nam się to najlepszym pomysłem.

Następnego dnia - wczesnym rankiem, pożegnawszy naszego jadącego do pracy gospodarza - wyjechaliśmy w kierunku GRA. Potem kierując się intuicją (bo mapy nie mieliśmy) udaliśmy się w drogę do domu.

[Elwood]

Cytat:

Santa Przykro mi, Panowie i Panie, że nie mogę Wam podać koordynatów tego miejsca, ale jak komuś będzie naprawdę zależało, to postaram się je zdobyć i opublikować. W końcu wszystkie drogi prowadzą do Rzymu

Ale nie wszystkie do winnicy, a w tym klimacie pić się chce. Nie nalegam, ale nóż winnica będzie po drodze podczas następnej wyprawy - żal by było nie zajrzeć.
Nie jestem znawcą win, ale "wiem", że najlepsze są te tak zwane "domowe"

[Santa]

[Santa]

Nie pamiętam już dokładnie jak nam się wtedy jechało, ale generalnie to chyba jakoś tak normalnie - tylko o wiele szybciej niż z przyczepą. Gdy wjechaliśmy w ostatni górski odcinek włoskiej autostrady, przypomniało mi się, jak Romek martwił się, że będzie nam ciężko ciągnąć pod górkę wyładowaną przyczepę. Starając się nadać żartobliwy ton, przypominam mu o tym i dorzucam sentencję, którą często w życiu powtarzam, że "nie warto martwić się na zapas"
Staram się być "dobrą żoną na złe czasy"

Austrię robimy błyskawicznie - dobra droga, mapa niepotrzebna. Ale niestety nie mogę sobie przypomnieć jak jechać, żeby ominąć Wiedeń. W pierwszą stronę jechaliśmy dużym skrótem - no ale tak bez mapy - pierwszy raz, nie da rady. Poza tym eksperymentowanie i błądzenie w naszej sytuacji nie byłoby zdrowe dla naszych nadszarpniętych nerwów

Decydujemy się jechać przez Wiedeń ale ciągniemy już na ostatkach energii. Po kilkunastu godzinach drogi, z niewielkimi tylko przerwami, Romek komunikuje, że potrzebuje się na chwilę zdrzemnąć. Oczywiście - mowy nie ma o jakimś ludzkim noclegu. W tych jednych ciuchach i jednych butach - nie będziemy się kompromitować. Jest dwudziesty pierwszy wiek

Zjeżdżamy z autostrady i zatrzymujemy się w jakimś astriackim miasteczku - spokojnym, wyludnionym. Trafiamy na jakiś placyk, z ławeczkami. My z Zuzią układamy się w aucie, ale Romek tak nie da rady. Potrzebuje wyprostować kości, więc decyduje, że skorzysta z ławki, obok której stoi nasze auto. Nieopodal w okazałym budynku mieści się komisariat policji, to chyba jest tu bezpiecznie.

Ale niestety okazuje się, że włoskie upały, to już przeszłość. Tutaj noc jest chłodna i na krótki rękaw spać się nie da. Romek, który zawsze na wszystko znajdzie jakiś dobry sposób, przypomina sobie, że w bagażniku został namiot od przyczepy. Wyjmuje go i mości sobie na tej ławce posłanie - parę kawałków kładzie na spód a resztą się przykrywa Zapewnia mnie, że będzie mu ciepło i wygodnie.
Ale tego już moje emocje nie wytrzymują... Przypominają mi się jego drobiazgowe przygotowania i troska o każdy szczegół w przyczepce - o to, żeby było nam jak najwygodniej. I po tym wszystkim... ta ławka i ten tropik...
Dobrze, że człowiek ma swój świat wewnętrzny i to co myśli i czuje może czasem zakomunikować tylko samemu sobie...

Przejazdu przez Słowację nawet nie pamiętam. Do domu docieramy po południu...
Zawsze bardzo lubię powroty do domu ale tym razem, jak nigdy przedtem ani potem - doceniam co to znaczy mieć swój dom

I tak się skończyła nasza pierwsza, od lat oczekiwana i wymarzona podróż do Italii !

Życie toczy się dalej

[Elwood]

Santa

Już dawno z taką niecierpliwością nie czekałem na nic tak, jak na to Twoje zakończenie. Czułem się jak nastolatek, któremu dziewczyna obiecała randkę, ale dopiero za jakiś czas.
Ale wracając ad rem.
Mam nadzieję, że zachwytów nad Twoją opowieścią nie odczytujesz jako zachwytu z przykrego zdarzenia, którego doświadczyliście, a jedynie jako wyraz wielkiego uznania dla Twoich poczynań literackich.
Ufam, że masz w zanadrzu jeszcze nie jedno piękne i wesołe opowiadanie z podróży, którymi się z nami podzielisz. W dowód uznania wpisuję Cię na listę propozycji do nominacji. Być może spodoba się Kapitule CamperTeam'ków 2011.

[Santa]

[zbychu91]

to za już i proszę o więcej

[Agostini]

Nie powinny tak wyglądać powroty z wakacji, na które często czekamy cały rok. Ty na te wakacje czekałaś znacznie dłużej.
Mam nadzieję, że zawód i smutek zauważalny w Twoim zakończeniu nie będzie miał powodu powtórzyć się w następnych relacjach.
Dziękujemy za emocjonującą opowieść.

Pozdrowienia dla Romka i Zuzi.

[Bim]

Kiedyś ,kiedyś przeczytałem podobną opowieść o stracie Kazka.
Czytałem ją z zapartym tchem wyobrażając sobie co ja bym wtedy zrobił na jego miejscu.zpadła mi w główkę.
Ta jest inna też o stracie bardziej 'uduchowiana' nie myślałem że powrót będzie taki.
Santa w Tobie drzemie duch pisarki.
Wiem ,że pisząc wracają wspomnienia myślę ,że będzie to przestrogą dla czytających

[Aulos]

Dziękujemy, że zabraliście nas w Waszą podróż. Miło nam było być tam z Wami, chociaż skończyło się tak smutno. Na szczęście wiemy, że koniec Waszej przygody z przyczepką - choć przykry - otworzył nowy rozdział w Waszych podróżach.

[Kotek]

[Santa]

[Santa]

W tym odcinku będzie takie babskie "dzielenie włosa na czworo" - można go spokojnie pominąć i poczekać na naszą "Drugą podróż do Italii"

Tym razem po powrocie z wakacji jest zupełnie inaczej niż zwykle. Nie mam wielkiego prania, nie mam wypakowywania i porządkowania przyczepki, nie mam zdjęć, nie mam wspaniałych wrażeń, o których mogę opowiedzieć bliskim i znajomym...
W końcu nie mam ochoty o tym gadać... Jak ktoś zapyta, to relacjonuję, ale raczej w taki sposób, żeby rozmówca był uspokojony i usatysfakcjonowany. Nie mam też czasu wsłuchać się w siebie i zrozumieć, to co naprawdę czuję. Jedyną osobą, z którą rozmawiam szczerze jest mój mąż, który musi mi towarzyszyć w targających mną skrajnych uczuciach zamienianych od razu w pochopne deklaracje na przyszłość. Jedna z nich jest taka, że nie chcę już żadnej przyczepy a następne wakacje zorganizuje mi biuro podróży

Ale Panowie (bo Panie to wiedzą), tego co kobieta mówi w emocjach nie należy traktować serio. Raczej należy to przyjmować jako formę pozbycia się złych emocji i zdrowy objaw dochodzenia do równowagi. I pozwolić jej na to...

Z resztą nie ma nawet czasu, żeby spokojnie przeanalizować naszą obecną życiową sytuację.
Powrót do moich kilku prac (zawsze się zastanawiam, ilu ja właściwie mam szefów ), oddelegowanie dziecka na uczelnię, uzupełnianie strat materialnych , które zostały w przyczepce, odkupienie garderoby dla Zuzi, która nie mając czasu decydować co zabrać, praktycznie zostawiła w domu tylko to, w czym nie lubi chodzić.
Długo by o tym pisać, bo przez wiele, wiele miesięcy - praktycznie na każdym kroku odkrywałam, że czegoś mi w domu brakuje

Ale gdy w końcu doszłam do ładu sama ze sobą, to zrozumiałam, że to nie przyczepy mi żal, ani tych przedmiotów, które w niej zostały. Najbardziej mnie boli, że ktoś mi ukradł moje wakacje, moje marzenia, moje wrażenia z podróży, które miały mi dać siłę na cały następny rok pracy. I w końcu... i to chyba największa strata - nasze zdjęcia z wakacji. I choć nie lubię się fotografować, to jestem przekonana, że właśnie te ukradzione były wyjątkowe (zwłaszcza te z vaporetto).

W międzyczasie - piszę o naszej włoskiej przygodzie, na forum Camper Team - czuję się zobowiązana ostrzec tych, którzy dopiero wybierają się na wakacje. W końcu to tutaj w dużym stopniu przygotowywałam się do wyjazdu, tutaj uzyskałam wskazówki i rady, tutaj podpatrywałam jak można sobie zorganizować podróż, parkowanie i zwiedzanie Italii.

Trafiłam tu kiedyś przypadkiem - po linku podanym przez Tatkoga, który mi na innym forum doradzał w sprawie wyjazdu do Grecji. Bardzo mi się tu spodobało, choć wtedy przez myśl mi nie przeszło, że mogę kiedyś mieć kampera. Moja przyczepka była dla mnie najpiękniejsza na świecie i nie miałam jeszcze wtedy żadnych innych potrzeb w tej dziedzinie, ani marzeń posiadania czegoś innego.

Oto ona Zachowało się kilka zdjęć zrobionych po drodze, gdy ją zakupiliśmy i skopiowanych z Allegro, gdzie ją znaleźliśmy.






Jeśli ją ktoś gdzieś zobaczy, to proszę mi o tym nie mówić

Ale nie przypadkiem ktoś kiedyś wymyślił przysłowie "jeśli wejdziesz między wrony..." - przepraszam za dygresję, wszystkich dotkniętych porównaniem do wron

I tak któregoś dnia po kolejnym wylewaniu żalów na forum, jeden z forumowiczów stwierdził, że może utrata przyczepy to znak, że pora na kampera

Romek, który z natury nie rzuca słów na wiatr i jak już coś powie, to raczej zdania nie zmienia, jeszcze nie wyraża głośno swojego zdania. Ale przez ramię widzę, jak dyskretnie przegląda strony na Allegro.

Aż wreszcie, w któreś spokojne niedzielne popołudnie, siadamy przy kawie i wspólnie rozważając dochodzimy do wniosku, że nie możemy już tak dłużej trwać w niepewności i że nie potrafimy już żyć bez naszych podróży. A skoro nie było nam dane podróżować z przyczepą, będziemy jeździć kamperem

I to jest mój sztandarowy przykład, że nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło

[Elwood]

[Santa]