[Cyryl]

początek lat '90-tych Wiedeń godzina 1 w nocy, a my w dwa samochody zgubieni w tym wielkim mieście w drodze do znajomych.
pierwszy napotkany gość sądząc z równowagi i zapachu wracający z imprezy zapytany po niemiecku, spogląda na tablice rejestracyjne aut i wskazuje drogę po polsku.

[Skalniaki]

Jak nie znamy języka, lub rozmówca nie zna, zazwyczaj uśmiechem i sympatycznym nastawieniem znajdujemy "wspólny język" . Różnie się to kończyło w różnych miejscach świata, ale zawsze sympatycznie (czasem mega kacem).
W ubiegłym roku wybraliśmy się do rodziny w DE na kumulację urodzin. Postanowiliśmy jechać samochodem i przeoczyliśmy zjazd z Berliner Ring. Następnie przez 3 godz. zwiedzaliśmy Berlin nocą . Ścigaliśmy radiowóz, by policji zapytać, jak wydostać się na właściwą autostradę W końcu na stacji paliw zagadnęłam taksówkarza, żeby nam drogę wskazał. Myślałam, że taksówkarz - Azjata doradzi. Na pytanie, jak dostać się na Dortmund, zapytał, czy to jest w DE? W końcu upolowałam niemieckiego taksówkarza. Zjazd na autostradę był po prostu zaraz za ową stacją paliw. Dajemy sobie radę po niemiecku i angielsku, ale jak widać i tak nie zawsze można się dogadać. Zatem jak wspomniałam uśmiech, uśmiech i jeszcze raz uśmiech

[andreas p]

[Fux]

Wiesz, nie wszyscy wtedy jeździli sprzedawać polskie towary do BZ czy Wiednia...

[rysiol]

Rysiol - wszystkie wyjazdy po 1989, gdyż wcześniej ojczyzna nie chciała dać paszportu.