[Santa]

Czy ktoś ma "apetyt" na Italię ?

Minionej wiosny na CT można było odnieść wrażenie, że połowa forum wybiera się do Grecji a druga do Włoch. Taka perspektywa pozwalała oczekiwać, że mroźne zimowe wieczory będziemy spędzać na czytaniu licznych relacji, przy których ogrzejemy swoje dusze - stęsknione za słońcem Południa

Bywalcy Grecji szaleją - jeden za drugim roztaczają przed nami błękity i wszelkie uroki swojej Hellady..., ale słońca Italii - jak na moje ciepłolubne usposobienie - wciąż mamy tu za mało Gdy
na chwilę zabłyśnie..., to znów przygasa...

W związku z tym - w atmosferze świątecznego wyciszenia i zwolnienia tempa życia, nadszedł wreszcie czas, żeby spełnić swój obywatelski obowiązek (obywatela Wolnej Republiki Camperteam) i z pozycji stałego biernego "sępa" w dziale "Podróże" - przejść w stan aktywny i spróbować opowiedzieć o tegorocznej wyprawie Romana i Lusi
Może przy okazji uda się zainspirować innych

Nie będzie to jednak taka typowa relacja z podróży. Będzie to raczej opowieść, gdzie Italia będzie tylko tłem..., przepięknym tłem... ale przefiltrowanym przez pryzmat moich wrażeń, sito mojej percepcji i przeżyć.

I choć chwilami może wyglądać na nieco fabularyzowaną, to w rzeczywistości będzie najprawdziwszym odzwierciedleniem naszej wyprawy, wraz z nastrojami, klimatami, przeżyciami, przemyśleniami i wszystkim co mi się wtedy w głowie pojawiło a podczas pisania będzie przypominało

Ale zanim zacznę pisać, chciałabym uczciwie uprzedzić, że nie będzie to relacja dla niecierpliwych, ani dla tych, którzy lubią... krótko i szybko... Będzie ona raczej skierowana do takich, którym się nie spieszy, którzy w podróż wybierają się... po przygodę...i są gotowi na przyjęcie życiowych niespodzianek - niekoniecznie tylko tych miłych...

Do czytania zapraszam turystycznych "łasuchów", którzy zechcą z nami Italii "posmakować", nie tylko ją wchłaniać, połykać, czy pożerać... I od razu uprzedzam, żeby nie nastawiać się tylko na smaki niebiańskie - przyjdzie też posmakować rozczarowania, wyczerpania..., czasem odchorować..., a nawet zobaczyć symboliczne "światełko... przy końcu"
Ale nie uprzedzajmy faktów...

Gdybym miała wybór, zdecydowanie wolałabym opowiedzieć o tym - tak... zwyczajnie..., najlepiej przy kominku, przymglonym świetle, lipowej herbatce z malinowym sokiem - i "prądem", jeśli ktoś lubi - nie zważając na kropki i przecinki, kątem oka kontrolując uwagę słuchaczy..., kończyć gdy zasypiają...
Ale mam nadzieję, że i w tej wirtualnej otchłani uda mi się poczuć obecność czekającego tu na mnie Odbiorcy, dla którego po prostu warto pokonać zmęczenie i zarwać nockę

Taki mam plan... na tę zimę..., a co z tego wyjdzie...
Sama jestem tego ciekawa

[darboch]

Bardzo chętnie ogrzeję się w słonecznych promieniach Twojej Italii...przyda mi się na skandynawską niepogodę

[OMEGA]

Czekam z niecierpliwością na ciąg dalszy , nie mówię o końcu , bo jak wsponinałaś będziemy musieli długo czekać , zaczynaj .

[Tadeusz]

[zrenica]

Jako wielcy włochofile czekamy z niecierpliwością na opowieść.

[faro]

Czekamy

[Santa]

Dziękuję za słowa zachęty. W takim razie - jedziemy - póki jeszcze nastrój świąteczny i czas sprzyjający skupieniu
..................................................................................................................................

Marzenia o takiej podróży kłębiły się w mojej głowie już od wielu lat. Ale spodziewałam się, że będzie ona możliwa dopiero na tak zwanej emeryturze, gdy dzieci będą już samodzielne a głowy wolne od uwikłań zawodowych.
Wyobrażałam sobie, że kiedyś przyjdzie taki czas, że tylko ja i Romek, z plikiem map i przewodników...wyruszymy w podróż "przed siebie" - z nastawieniem, że cokolwiek by nas nie spotkało, wszystko przyjmiemy z pogodną akceptacją, a wrócimy dopiero wtedy, kiedy nam się zatęskni

W tej sytuacji przegłosowanie reformy emerytalnej, wydłużającej konieczność aktywności zawodowej w jakąś niezmiernie odległą przyszłość - spowodowało, że przez chwilę poczułam się, jakby mi ktoś ukradł marzenia...

W odruchu protestu stwierdziłam, że plany przyszłych emerytów niezwłocznie muszą zostać zweryfikowane, gdyż zachodzi obawa, że jeśli będziemy czekać biernie, to te nasze wymarzone emerytalne podróże mogą być realizowane - nie według pomysłów własnych, ale firm pseudoturystycznych, które na tej reformie skorzystają najwięcej

W naszym mieście już dwie z nich tylko czają się, żeby opanować rynek. Jedna z nich to Tumba, a druga to Hades

Ale przecież dla nas - kamperowców, to nie honor, żeby nam podróże organizowały jakieś tam firmy... podszywające się pod "karawaning"

W okresie poprzedzającym wyjazd czujnie nasłuchuję, czy ktoś z naszych dotychczasowych towarzyszy podróży jest chętny do wspólnego wyjazdu. W normalnych warunkach to bym proponowała, zachęcała, namawiała..., ale teraz..., po tej reformie..., nie widzę, nie słyszę... To znaczy, że jedziemy sami - tylko Romek i ja. W końcu - na każdej reformie da się coś skorzystać..., trzeba się tylko odpowiednio ustawić...

W pracy uprzedzam, że każdy nieuzasadniony telefon będzie skutkował dwoma dniami mojej dodatkowej nieobecności (zawsze tak mówię, jak się wybieram na urlop i zwykle to działa).
Dzieci informuję, że z utęsknieniem czekamy na ich telefony i smsy - szczególnie te z dobrymi wiadomościami. W pozostałych przypadkach... - dzwonić tylko w sytuacji zagrożenia życia

Przed wyjazdem czule żegnam się ze swoimi wszystkimi codziennymi przyzwyczajeniami i uzależnieniami. Laptop wędruje do pokrowca i na regał, forum CT - z bólem serca - ale razem z laptopem. Na awaryjne sytuacje internet jest w komórce, ale ostatni raz sprawdzam pocztę przed przekroczeniem granicy. Kto nie zdążył, jego strata...

Słowa dotrzymałam, choć nie powiem, żeby mnie nie kusiło... Ale nie ma wakacji... od szlifowania własnych słabości

Dokąd jedziemy Nawet mi do głowy nie przyszło, żeby gdzie indziej... Oczywiście, że do Italii Tęsknię do niej... od dnia powrotu z poprzednich wakacji

Nasi znajomi nie ukrywają zdumienia, że świat taki wielki a u nas znów Italia. Ale ja się nawet nie próbuję wysilać, żeby im to jakoś logicznie uzasadnić. Moje kluczowe argumenty są natury emocjonalnej. Żeby zrozumieć, trzeba poczuć... i przeżyć...

Mogłabym im powiedzieć, że po latach "pożerania i wchłaniania", wreszcie dojrzeliśmy do tego, żeby zacząć Italię "smakować" - ale tego powiedzieć nie mogę, żeby nie pomyśleli, że się wymądrzam

[Camptramp]

Czekam na kolejną porcję

[LukNet]

Z niecierpliwością czekam na ciąg dalszy

[tommi]

I my również:)

[Aulos]

Ja wiem, że oczekiwanie zwiększa rozkosz smakowania, ale znowu zgłodniałem. Jakąś dokładeczkę poproszę, bo porcje takie dietetyczne.

[Santa]

[wbobowski]

[Skorpion]

[Tadeusz]