[Wito]

Rozległą łąkę, na której jeszcze wczoraj rano stało ponad sto trzydzieści kamperów, opuszczałem w poniedziałkowy ranek, prawie ostatni. Z nieba lał się już upał a ja podążałem za Misiem w kierunku Ostrowca Świętokrzyskiego i dalej nad jezioro zaporowe o nazwie Wióry. To właśnie tam mieliśmy się spotkać z Mazurkiem i Piotrem, którzy po zlocie wpadli na chwilę do domu gdzie mieli zostawić żony, a zabrać sprzęt wędkarski. Do spotkania z Asią w Puławach miałem jeszcze trzy dni i bardzo chętnie skorzystałem z zaproszenia Leszka by wybrać się wspólnie na ryby. Nie wziąłem z sobą sprzętu. Zamierzałem zwyczajnie i leniwie odpocząć przez tych kilka dni, zwiedzić nowe miejsca, popstrykać zdjęcia. Wszak wędkowania i ryb mam dosyć u siebie.

Misio jechał pierwszy. Już prawie minęliśmy Ostrowiec, gdy gwałtownie i natrętnie zadzwoniła moja komórka. To był Leszek. Okazało się, że Piotrowi nie uda się wykupić zezwolenia dla Misia i prosił abyśmy dokonali tego w Ostrowcu. Było już jednak za późno by zawracać kamperami do miasta i szukać jakiegoś sklepu wędkarskiego z pozwoleniami. Zdecydowaliśmy się jechać dalej i zakupu zezwolenia dokonać w Kunowie, miasteczku leżącym po drodze do jeziora.
Nie mieliśmy wtedy jeszcze pojęcia, że z tym świstkiem uprawniającym do łowienia, wyniknie cała heca a Misio będzie musiał zostać, wbrew własnej woli... kłusownikiem.
Gdy dojechaliśmy do Kunowa pomyliliśmy oczywiście drogę. Mój przyjaciel skręcił na rondzie w prawo a ja pojechałem prosto, jak na Radom. Dopiero po dwóch kilometrach udało mi się wrócić do Kunowa jakąś równoległą drogą do trasy radomskiej.
Spotkaliśmy się przy większym sklepie i dokonali stosownych zakupów. Ale z zezwoleniem nie było łatwo. Kilka zatrzymanych przeze mnie osób zdawało się zupełnie nie rozumieć o czym mówię. Gdy ktoś zaproponował mi bym poszedł do pobliskiego urzędu miasta i gminy i tam popytał, myślałem, że spadł mi z nieba. Ale poszukiwania zezwolenia miały się dopiero rozpocząć.
Na tablicy informacyjnej dostrzegłem numer pokoju gdzie mieścił się Wydział Ochrony Środowiska. Wszedłem śmiało do pokoju i zapytałem grzecznie, gdzie mógłbym wykupić pozwolenie na wędkowanie na Wióry. Siedzące za biurkami panie spojrzały na mnie jak na kosmitę. Ich szeroko otwarte oczka znamionowały kompletne zaskoczenie. Wysłały mnie zatem do sekretariatu. Tam przedstawiłem się i poinformowałem sympatyczną młodą sekretarkę, że jestem turystą i chciałbym powędkować przez kilka dni na Wiórach w związku z czym chcę wykupić zezwolenie. Nie wiem jednak gdzie. Jej reakcja była podobna jak u koleżanek z dołu.
Wie pan co, w gabinecie u burmistrza trwa narada i jest tam kierownik wydziału, który może panu pomóc. - rzekła zakłopotana. - Ale narada dopiero się zaczęła -. I odesłała mnie z powrotem do pokoju który przed chwilą opuściłem.
Błądziłem jeszcze przez jakiś czas po przepastnych korytarzach połączonych, potężnych urzędów z armią zapracowanych urzędników, gdy wpadłem na pomysł aby popytać u interesantów. O dziwo jeden z nich wiedział, gdzie mieszka skarbnik miejscowego PZW. Byłem arcyszczęśliwy. Wyszliśmy na zewnątrz i gość wskazał mi drogę a nawet budynek w oddali .
Wsiedliśmy do kamperów i pojechaliśmy pod wskazany adres. Byłem pełen optymizmu. Upał stawał się coraz bardziej nieznośny i przedłużające się poszukiwania coraz bardziej męczące. Skręciliśmy w ślepą uliczkę na końcu której mieszkał skarbnik. Misio udał się do niego na pierwsze piętro a ja zostałem w samochodzie pełen nadziei na końcowy sukces naszych starań. Oby tylko pan skarbnik był w domu.
Misio nie wracał przez kilka minut więc wywnioskowałem, że był. Jednak mina wychodzącego z bloku kolegi wróżyła niepowodzenie.

-Dostałeś- zapytałem gorączkowo i z nadzieją.

Niestety, nie dostał. Skarbnik, którego podstawowym zadaniem w sezonie jest sprzedawanie zezwoleń, nie miał znaczków, bo mu się akurat... skończyły. Nie było już szansy aby gdziekolwiek wykupić zezwolenie na Wióry. Tyle starań by być w porządku i wszystko na nic. Humory poprawiły nam się dopiero wtedy gdy dotarliśmy na tamę, gdzie czekał już na nas Leszek. Po drugiej stronie tamy było nasze upragnione jezioro. cdn.

[Wito]

Przejechaliśmy przez tamę do pobliskiej wsi i skręciliśmy w polną drogę do jeziora. Droga momentami była stroma i porastały ją po bokach drzewa, których gałęzie tworzyły wąski tunel. Zbyt wąski dla kamperów. Całe szczęście, że Leszek pamiętał o tym i zabrał z sobą nożyce do cięcia gałęzi. Walczyliśmy z nimi blisko godzinę zanim udało się przejechać dalej. Naszym celem był niewielki cypelek znany zresztą Leszkowi i Piotrowi z poprzednich wyjazdów.
Gdy już dojechaliśmy, Piotr i Leszek ustawili się przy samej wodzie równolegle do brzegu a ja i Misio w drugim rzędzie. Jak to w takich przypadkach bywa, wędki natychmiast zostały rozłożone i przynęty znalazły się w wodzie.
Dopiero teraz mogłem przyjrzeć się wodzie i okolicy.Pogoda była piękna, co dodawało uroku oglądanym krajobrazom. Po prawej była niewielka, malownicza zatoczka o stromych brzegach. Na wprost cypla, po drugiej stronie, wysoko na górze, była wieś z dziwną, ciemną basztą niewielkiego klasztoru. Po lewej stronie rozpościerał się ładny, rozległy widok na zachodnią część zbiornika. Korzystając z dobrej pogody wyjąłem aparat by zrobić kilka zdjęć. Po dłuższej chwili Leszek wyholował pierwszą płoć. Coś zaczynało się dziać.cdn.

---

Obraz 134zmnpo.jpg Już na cypelku.

Plik ściągnięto 42 raz(y) 145,88 KB

Obraz 135zmnpo.jpg Widok na zachodnią część zbiornika.

Plik ściągnięto 37 raz(y) 163,57 KB

Obraz 137zmnpo.jpg Na drugim brzegu.

Plik ściągnięto 36 raz(y) 124,12 KB

Obraz 138zmnpo.jpg Mała zatoczka na prawo od cypla.

Plik ściągnięto 32 raz(y) 181,63 KB

Obraz 140zmnpo.jpg Obaj panowie w trakcie wędkowania.

Plik ściągnięto 42 raz(y) 208,32 KB

[rado]

qrcze dawaj dalej, bo fajnie się zapowiada

[Wito]

Koledzy łowili na koszyczek. Śmigali swymi koszyczkami na odległość około trzydziestu metrów, napinali lekko żyłkę i mocowali wędki w uchwytach. Co chwilę wyciągali na brzeg płotki i niewielkie leszczaki. Leszek do sprawy podchodził poważnie a Piotr, jak zwykle, z lekkim humorem. Pomiędzy nimi swoje stanowisko zrobił Misio. Było wspaniale. Było ciepło, ryba brała i czekały nas przynajmniej trzy takie dni.
Zrobiło się jeszcze fajniej, gdy po południu przyjechał do nas Krzysiu z małżonką, córeczką oraz psem. Przywiózł trochę zaopatrzenia i w naszym obozie zrobiło się i gwarno i wesoło.
Gdy nadszedł wieczór, mieliśmy w siatce już sporo płoci i leszczaków. Jako, że nie łowiłem, czułem się w obowiązku obrobić rybę i usmażyć ją. Kto nie pracuje, ten nie je. A apetyty wszystkim dopisywały. Żartowaliśmy, że ze maxi zlotu w Bałtowie, tu zrobił się mini zlot w Wiórach. Wszak pięć załóg, to już mały zlot.
Nadszedł wieczór. Ryba przestała nieco brać. Krzysiu z rodzinką wyjechali do domu a my, pełni wrażeń i nadziei na grubą rybę jutro, poszliśmy pobożnie spać. Tego wieczoru, gdy kładłem się do łóżka, nie przypuszczałem, że nazajutrz będę świadkiem niewytłumaczalnego dla mnie zjawiska wędkarskiego. Do dziś nie potrafię wytłumaczyć tego, czego byłem świadkiem i co wprawiło w osłupienie także moich kolegów. cdn.

---

Obraz 141zmnpo.jpg Drużyna połowowa w akcji.

Plik ściągnięto 44 raz(y) 134,21 KB

Obraz 146zmn.jpg Uroczy wieczór nad zalewem.

Plik ściągnięto 37 raz(y) 80,51 KB

[Wito]

Następnego dnia obudziłem się, jak na wędkarza, dość późno, bo około ósmej. Moi przyjaciele byli już na rybach. Choć był ranek, to niebo było już inne niż wczoraj. Liczne i dość duże chmury zapowiadały burze. I rzeczywiście. Około dziesiątej od zachodu przyszła burza.
Wiedząc, że po opadach mogę nie wyjechać pod górkę z naszego cypla, podjąłem decyzję by odpalić kampera i stanąć wyżej, na równym terenie. Ledwie to uczyniłem, na niebie rozpętało się piekło. Pioruny biły to z prawa, to z lewa. Padał rzęsisty deszcz. Zrobiło się ciemno, ponuro i strasznie. Stanąłem na drodze, która po chwili zmieniła się w dwia rwące strumienie brązowej wody. Po każdym błysku liczyłem sekundy do grzmotu. Z każdym, ilość sekund była mniejsza.
- Trudno. Co będzie, to będzie.-myślałem coraz bardziej przerażony. Najwyżej nie dojadę na spotkanie z Asią w Puławach. Umówiliśmy się tam na cmentarzu. W pewnej chwili nastąpił błysk i w tymże momencie nastąpił suchy trzask. Piorun uderzył kilkanaście metrów od kampera. Siedziałem przejęty z opuszczoną głową opartą na kierownicy. Jeszcze ten cmentarz. Przecież nie jestem przesądny.
Całe szczęście, że burza w końcu poszła sobie dalej na wschód.
Gdy pozbierałem się trochę, poszedłem do kolegów nad wodę. Płotki i małe leszcze brały znacznie lepiej niż rano, jak zwykle po burzy.
Było już popołudnie, gdy dojechał do nas Krzysztof. Tym razem był bez żony, córki oraz psa ale zabrał swoje wędki i mocne postanowienie łowienia. Zajął stanowisko po Misiu, który rano wyjechał do domu, i zarzucił wędkę. Nie trwało długo, gdy wyciągnął pierwszego leszcza. Ta jedna ryba nie wywołała jeszcze żadnej sensacji w zespole. Po chwili miał kolejne branie i wyciągnął ładną płoć. Ale na tym nie koniec. Ryby jakby uwzięły się na jego wędkę, bo miał brania raz po raz. I wyciągał niezłe sztuki.
Wśród pozostałych dwóch kolegów pojawiło się zaniepokojenie. U nich nic, tylko co jakiś czas branie, puste zresztą, a on co chwilę wyciągał albo płoć, albo leszcza. Używał Leszkowej zanęty i Leszkowych robaków. Był od kolegów o dwa kroki, zarzucał dokładnie tam, gdzie oni i im nie brało a on ciągnął ryby co chwilę.
Koledzy jakby posmutnieli. Ani oni, ani ja, nie wiedzieliśmy co się dzieje. A Krzysiu wciąż łowił i bawił się przy tym doskonale. Za każdym razem, gdy zaciął wołał: o, znów mi się coś uhaczyło i z radosnym nieco filuternym uśmiechem puszczał do mnie oko.
Kolegom jednak było nie do śmiechu. Wciąż wierzyli, że passa wkrótce się odwróci. Ale się nie odwracała.
Leszek zaniemówił a Piotr zaczął twierdzić, że przyjechał tu nie tyle dla ryb co dla wypoczynku. Krzysiu, za każdym razem, gdy sięgał do Leszkowego wiadra po zanętę i po robaki, pytał, czy można, a ja ciekaw byłem, kiedy Leszek powie, że już nie można.
I rzeczywiście. Po dwudziestej chyba rybie wyholowanej na brzeg przez Krzysia, na pytanie, czy można, usłyszał pół żartem pół serio, że nie można. Ten jednak nic sobie z tego nie robił. Z uśmiechem sięgał do wiadra, napełniał koszyczek, ciskał, by po chwili, ku przerażeniu kolegów, holować kolejną rybę.
Mnie, obserwatora, sytuacja ta bawiła a jednocześnie intrygowała. Ta sama zanęta i przynęta, podobny sprzęt, rzuty w to samo miejsce i jemu brało a im nie. Do tej pory nie potrafię tego racjonalnie wytłumaczyć. Ale... Czy wszystko trzeba umieć wytłumaczyć? cdn.

[Wito]

Tego wieczoru musieliśmy obrobić jeszcze ryby. A było tego około dziesięciu kilogramów. Na nasz połów składały się głównie leszcze i płocie. Wszyscy wędkarze wiedzą jak przyjemnie jest obrabiać złowione ryby na wieczór kiedy człowiek jest już padnięty i najchętniej wypiłby piwko i legł wygodnie na fotelu przed telewizorem, by po chwili błogo odpłynąć. Ten właśnie moment jest wskaźnikiem miłości do nas naszych żon. Te, które kochają, mówią abyśmy odpoczęli i same biorą się za obrabianie ryb. Te, które już nie kochają, mówią: Miałeś przyjemność z łapania, relaksowałeś się przez cały dzień, to teraz zrób te ryby. Ja przez cały dzień ciężko harowałam.
I siadamy do obróbki, i przeklinamy te liczne brania i te mniejsze sztuki, które zabraliśmy z pazerności. Ale co zrobić. Każdy medal w życiu ma dwie strony.
Tym razem ja wystąpiłem w roli uczynnej żony i przy udziale Piotra obrobiłem dzisiejszy połów. Ryby osolone znalazły się w wiaderku pod kamperem. Wtedy Leszek zaproponował aby część połowu uwędzić w nowo zakupionej przez niego wędzarce.
Jutro miał mnie czekać kolejny egzamin. Chociaż swego czasu wędziłem często i dużo ryb, to jeszcze nigdy w wędzarni opalanej denaturatem i którą można było przynieść pod pachą.

Nazajutrz było znów pięknie. Tym razem Leszek postanowił wypłynąć pontonem na wodę i spróbować łowić na spławikówkę. Z oddali widziałem, że szło mu bardzo dobrze bo co chwilę wrzucał do siatki kolejną, piękną płoć.
Zrobiłem mu kilka zdjęć i z drżeniem serca przystąpiłem do wędzenia. Na ile mogłem, starałem się stosować do zasad, które znałem z dawnych czasów. A więc najpierw, na ile się dało w tych warunkach, podsuszyłem leszcze, potem dałem ciepła i na koniec wędziłem chłodniejszym dymem. Wydawało mi się, że zrobiłem co do mnie należało. Reszta zależała już od wędzarni.
Gdy nadszedł moment zakończenia wędzenia, poprosiłem Piotra, aby to on zajrzał pod pokrywę. Dopiero, gdy zobaczyłem jego uśmiechniętą twarz, odważyłem się wyjść zza kampera.
Cieszyłem się, bo śniadanie mieliśmy wyborne. Koledzy zostawili jeszcze oczywiście po rybie dla swoich małżonek.
Zbliżało się południe i czas było się zbierać. Uściskaliśmy się na pożegnanie i obiecali, że wkrótce powtórzymy taką imprezę.
Odpaliłem kampera, rozgrzałem nieco i zacząłem wspinać się wąską drogą pod górę. cdn.

---

Obraz 152zmnpo.jpg Na trzeci dzień rano.

Plik ściągnięto 38 raz(y) 174,44 KB

Obraz 148zmn.jpg Leszek w swoim żywiole.

Plik ściągnięto 36 raz(y) 151,73 KB

Obraz 149zmn.jpg Leszek w swoim żywiole cd.

Plik ściągnięto 38 raz(y) 155,25 KB

Obraz 157zmnpo.jpg Prawdziwy wędkarski macho.

Plik ściągnięto 43 raz(y) 125,8 KB

Obraz 159zmnpo.jpg Efekt naszego wędzenia.

Plik ściągnięto 45 raz(y) 206,21 KB

Obraz 163zmnpo.jpg Z pozdrowieniami dla CT.

Plik ściągnięto 40 raz(y) 133,76 KB