[Aulos]

Już od wczesnej wiosny, wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazywały, że tegoroczna wyprawa będzie wyjątkowa. W każdym razie dwie rzeczy będą dla nas nowe. Po pierwsze wyjeżdżamy na początku lipca – dotychczas zawsze był to koniec sierpnia; po drugie nasz wyjazd nie ma żadnych ograniczeń czasowych – dzieci mają wakacje, a my mamy to szczęście, że do szkoły będziemy chodzić aż do emerytury (bez względu na to, o ile jeszcze rząd opóźni nam ten moment) czyli jesteśmy jak wieczne dzieci i możemy w pełni cieszyć się wakacjami. Wstępnie, aby jednak mieć jakieś plany, ustaliliśmy czas podróży na trzy tygodnie. Niezmienny pozostaje natomiast cel naszej wyprawy i jednocześnie przyczyna naszych całorocznych westchnień – Italia.

Początek wakacji, sprawy związane z podsumowaniem i zakończeniem roku szkolnego szczęśliwie już za nami. Kamper, po tygodniowych staraniach, wreszcie spakowany „po czubek” (jedziemy w składzie 2+4) i zatankowany „po korek” paliwem i wodą. Coraz głośniej szepcze mi do ucha moja „kobieca intuicja”: Sprawdź wagę! Wszak jedziemy przez Niemcy i Austrię, a w tych krajach podobno lubią ważyć także kampery. Pakuję załogę i jadę na wagę; intuicja miała rację – jesteśmy przeważeni i to sporo. Ogłosiłem akcję „Odchudzanie”. Na pierwszy ogień poszło 100 litrów wody, później zrezygnowałem z drugiej butli gazowej (jedna okazała się w pełni wystarczająca), wypakowałem część mebelków turystycznych, a na końcu kampera opuściły wszystkie „przydasie”. Tych „przydasiów” uzbierały się dwie skrzynki i znalazły się tam wyłącznie takie rzeczy, które, wbrew nazwie, nigdy się nie przydały.

---

P7143639.JPG Planujemy różne kierunki na wakacje, ale na koniec i tak lądujemy we Włoszech

Plik ściągnięto 73 raz(y) 232,97 KB

[Tadeusz]

Rozsiadam się wygodnie, zakładam okulary na nos i czekam.

Jak znam Ciebie, Krzysiu, to jest na co czekać.

[Aulos]

Aż wreszcie nastąpił ten dzień – dzień wyjazdu, niedziela. Uroczy język naszych zachodnich sąsiadów zawiera w swoich zasobach słówko „Reisefieber”. Ja jako prawdziwy mężczyzna, głowa rodziny, macho i samiec alfa, oczywiście jestem wolny od takich lęków. Tylko te ostatnie trzy noce przed podróżą łóżko było jakieś takie mniej wygodne i całkiem przez przypadek, przewracając się z boku na bok, rozmyślałem o czekającej nas podróży. Poranne spotkanie z Najwyższym podziałało jak oliwa na spienione fale; mogliśmy dopakować lodówkę, przekazać dom opiekunom, a później „załoga na pokład” i „w drogę”. Za kierownicą poczułem się już całkiem spokojny i – co najważniejsze – od pierwszego kilometra już na wakacjach.

---

P7113447.JPG Na wakacjach od pierwszego kilometra

Plik ściągnięto 57 raz(y) 134,51 KB

[Aulos]

[Beta]

Krzysiu znęcasz się nade mną

Biegam , pakuję się do wyjazdu ( chyba właśnie do Włoch ) , na chwilę siadam i odpoczywam czytając forum.

A tu od trzech godzin nic , więc tylko biegam zasapana .

Tadeusz przynajmniej siedzi czekając na c.d

[Aulos]

Cytat:

Krzysiu znęcasz się nade mną

Już się poprawiam Beatko. Ale to ja Wam zazdroszczę, bo jesteście "przed", a my już niestety "po". Wyprzedzając fakty, powiem tylko, że tym razem nikt nam się nie włamał do kampera.


Podróż przez Niemcy to z jednej strony doskonałe i – póki co – bezpłatne autostrady. Z drugiej strony ma dla nas wymiar wyłącznie tranzytowy. Nocleg na parkingu przy autostradzie i rankiem dalej w kierunku Austrii. W Bawarii dalszej współpracy odmówił nasz od dawna nie aktualizowany GPS. Hołek jakby się obraził; nie pomagały żadne prośby i groźby, głaskanie i dźganie długopisem w guziczek „reset”. Najgorsze, że dokładniejsze mapy drogowe mamy tylko na Włochy. Na Niemcy i Austrię tylko mapę najważniejszych dróg. Na szczęście trasa bardzo prosta, dobrze oznakowana i wielokrotnie już przez nas pokonywana. Damy radę! Minęliśmy Innsbruck, tradycyjnie zachwyciliśmy się widokiem na Brenner (tzn. ja się zachwyciłem, Agnieszka jak zwykle nieco mniej) i wreszcie Włochy.

Przygodę z Italią planowaliśmy rozpocząć od krótkiego romansu z Julią Capuletti… Ha, znów wyszedł ze mnie męski szowinista – Agnieszka pewnie liczyła na spotkanie z Romeo. Jakby na to nie patrzeć, kierunek Werona. Do miasta dojechaliśmy bez żadnych problemów późnym wieczorem, ale co dalej. Mamy spisany adres i koordynaty camperparku w Weronie, tyle tylko, że nie mamy sprawnej nawigacji. Błądzimy „na czuja” w nadziei, że gdzieś pojawią się znaki dla kamperów. Nadzieję jednak złośliwi matką głupców nazywają – żadnych znaków. Ale Polak potrafi: „Koniec języka za przewodnika” – znaczy: przygotować ręce do rozmowy, będziemy konwersować. Pierwsi napotkani polegli na słabej znajomości topografii miasta. „Pierwsze koty za płoty”- próbujemy dalej. Zaczepiamy nastolatków na skuterach, z angielskim OK, ze znajomością miasta ciut słabiej, ale podjechał jeszcze starszy jegomość na skuterku, spojrzał na adres i zawołał: „Follow me”. Śmigał po wąskich uliczkach, ja za nim; nie jestem pewien ile przepisów złamałem, bo że złamałem nie ulega wątpliwości. W końcu, po kilku skrzyżowaniach, zatrzymał się i wytłumaczył, jak dalej dojechać. Agnieszka, jako wyraz wdzięczności, podarowała mu torebkę herbatki „Spacer po Kołobrzegu”, tłumacząc, że to z Polski, z naszego miasta. Ucieszył się i zawołał: „Follow me”, doprowadzając nas pod samą bramę. Uff! Dojechaliśmy. Ale to dopiero pierwszy dzień we Włoszech, a my już nie mamy więcej herbatki, kto nas będzie dalej nawigował?

Włosi słyną z tego, że potrafią rzeczy proste uczynić skomplikowanymi. Opłacenie pobytu na camperparku w Weronie wymaga skorzystania z czterech automatów, na których brakuje instrukcji w popularnych językach. Pierwszy automat przy wjeździe oferuje dwie opcje, z których tylko jedna okazuje się aktywna – po wciśnięciu przycisku wylatuje żeton i otwiera się szlaban. Wjeżdżamy. Następnego dnia rankiem przypatrywaliśmy się Hiszpanom i Holendrom, którzy metodą prób i błędów starali się uiścić opłatę i opuścić plac nie wyłamując szlabanu. Ponieważ opłatę automat przyjmuje wyłącznie w monetach, najpierw należy skorzystać z maszyny rozmieniającej pieniądze. Teraz z garścią pełną jednoeurówek należy zmusić do uległości główny automat. Do specjalnej kieszonki wkładamy żeton, który jest skanowany i wyświetla się kwota do zapłaty. Po opłaceniu dostajemy paragon i zabieramy żeton. Został już tylko jeden automat - po wrzuceniu żetonu, otwiera nam wszystkie drogi, które jak wiadomo prowadzą do Rzymu, ale to dalsza historia. Póki co, jesteśmy w Weronie. Na camperparku niemal pełno – zajmujemy jedno z ostatnich miejsc i po ułożeniu chłopaków do łóżek idziemy jeszcze zobaczyć Weronę przy świetle księżyca i ulicznych latarni.

---

P7073328.JPG Pierwsze włoskie lody

Plik ściągnięto 61 raz(y) 181,55 KB

P7073326.JPG Werona nocą

Plik ściągnięto 77 raz(y) 181,28 KB

[Aulos]

Rankiem, po śniadanku, gonimy, by skonfrontować obraz zarejestrowany nocą z tym, co pokaże dzienna rzeczywistość. Oczywiście teraz zwiedzamy już w komplecie – w końcu jest wielu chętnych do spotkania z najsłynniejszą Julią na świecie. Obowiązkowo musimy zobaczyć słynny balkon i dotknąć Julię w kształtny atrybut kobiecości. Troszkę zniechęcający jest okropny tłok na podwórku Julii, mniej przeszkadza świadomość, że balkon to tylko atrakcja stworzona dla turystów i nie ma realnego związku z szekspirowskimi postaciami. A sama Julia – cóż, okazała się być oziębłą i nie zadziałał nawet mój urok osobisty. To z pewnością dlatego, że żona robiła zdjęcie i tej interpretacji będę się trzymał.

Po zwiedzeniu Werony szykujemy się do wyjazdu. Nasze umartwienie, post i ofiara całopalna ze stu krów, połączone z delikatnym szantażem emocjonalnym przyniosły w końcu efekt – Hołek przemówił. Początkowo planowaliśmy skierować się do Toskanii, ale wygrała potrzeba odpoczynku nad wodą i ruszyliśmy wprawdzie w dół włoskiego bucika, jednak kierując się w stronę wybrzeża Adriatyku.

Camperpark w Weronie: Porta Palio, Via Gianattilio della Bona, N 45°26’04.1″ E 10°58’40.2″ (N 45.434464 E 10.977831), cena 10€/24h, 5€/5h, woda i zrzut free, prądu brak, w automacie można także kupić plan miasta za 2€

---

P7083368.JPG Arena - zalicza się do trzech największych amfiteatrów rzymskich

Plik ściągnięto 6401 raz(y) 140,76 KB

P7083345.JPG Werona - szlifowanie miejskiego bruku

Plik ściągnięto 79 raz(y) 251,88 KB

P7083346.JPG Balkon Julii

Plik ściągnięto 71 raz(y) 223,05 KB

P7083351.JPG Spotkanie z oziębłą Julią

Plik ściągnięto 60 raz(y) 248,58 KB

P7083353.JPG Ignaś przykuty do miejskiego pręgieża

Plik ściągnięto 71 raz(y) 159,9 KB

P7083372.JPG Rzeźba uliczna

Plik ściągnięto 68 raz(y) 198,31 KB

P7083386.JPG Nasze latorośle

Plik ściągnięto 70 raz(y) 180,67 KB

P7083387.JPG Och, ta Julia...

Plik ściągnięto 68 raz(y) 221,6 KB

P7083389.JPG Tubylec – sympatyczny i uroczy, ale ciekawe jak długo już tu siedzi

Plik ściągnięto 76 raz(y) 177,16 KB

[Santa]

[Agostini]

Długie wakacje... dookoła Włoch?
Oo! to bardzo proszę i mnie wpisać na listę pilnie śledzących relację.


A swoją drogą to podziwiam tu i Was, za tą wierną miłość do Italii.

[wbobowski]

Jak poprzednio wróciliście z Włoch (po tym włamaniu w Rzymie), to my tydzień później byliśmy w Rzymie. A teraz...?... pozostało nam tylko "zazdraszczać".

[gryz3k]

Czytam z ciekawością. My też odwiedziliśmy w tym roku między innymi Weronę.

[Aulos]

Zbliżając się do wybrzeża Adriatyku, mijaliśmy miasteczko Comacchio. Zauważyliśmy znak prowadzący do camperparku i postanowiliśmy sprawdzić. Wjeżdżamy. Cena przystępna, duży teren, zadbana przystrzyżona trawka, plac zabaw dla dzieci, czyste sanitariaty, do dyspozycji rowery, co kawałek betonowe grille, obok plastikowe stoliki i krzesełka, całość ogrodzona i obrośnięta wysokim żywopłotem i na całym tym camperparku tylko my – spokój i cisza. Nie wiem, czym to wytłumaczyć. Jedyne, co przychodzi mi do głowy, to mamy początek lipca, a sezonem urlopowym Włochów jest sierpień.

Comacchio – San Carlo N 44°42’10.29″ E 12°10’05.95″ (N 44.702858, E 12.168319), cena 13€/doba (z prądem), zrzut free, tankowanie wody – automat 4€

---

P7093392.JPG Samotni w camperparku

Plik ściągnięto 79 raz(y) 175,16 KB

[Aulos]

Po mobilnym zainaugurowaniu podróży, przyszedł w końcu czas na błogie lenistwo, wypoczynek i beztroski relaks, czyli włoskie „dolce far niente”. Kierujemy się na „lidi” i szukamy campingu. Liczymy się z tym, że w składzie 6-osobowym + kamper, tanio nie będzie, ale udaje nam się znaleźć dobry camping, za cenę, która nas nie zrujnuje. To Mare e Pineta w Lido di Spina. Zostajemy tu na dwie doby, a właściwie dwie nocki ale trzy dni, gdyż regulamin przewiduje opuszczenie campingu w dniu wyjazdu dopiero wieczorem, co nas niezmiernie zdziwiło (ciesząc jednocześnie). Zgodnie z planem nie robimy nic. :-) Trochę ułatwiła nam zadanie pogoda załamując się na chwilę, co nas unieruchomiło i przykuło do lektur odkładanych „na wakacje”. Tutaj też jedyny raz podczas tej podróży zostały użyte nasze CamperTeamowe polarki.

Camping Mare e Pineta – Lido di Spina
http://campingmarepineta.it/

---

P7103393.JPG Chłopaki

Plik ściągnięto 86 raz(y) 232,18 KB

P7103397.JPG Loooody, lody na śmietanie, przyspieszają opalanie!

Plik ściągnięto 68 raz(y) 188,11 KB

P7103403.JPG Zakotwiczeni przy recepcji campingu

Plik ściągnięto 58 raz(y) 234,79 KB

P7113424.JPG Mam kraba

Plik ściągnięto 78 raz(y) 158,82 KB

P7113437.JPG Chlup do wody

Plik ściągnięto 69 raz(y) 198,69 KB

[slawwoj]

Też tutaj mamy zdjęcie

---

kotwica.jpg

Plik ściągnięto 6277 raz(y) 72,58 KB

[Aulos]

Muszę tutaj dokonać bardzo osobistego wtrętu do relacji, ale jest on ważny dla dalszego przebiegu wyprawy. Jeżeli komuś to przeszkadza, może opuścić ten post.

Nasze dotychczasowe wyprawy do Włoch, a kilka ich już było, skupiały się na północnej części półwyspu. Ta wyprawa miała to odmienić - planowaliśmy objechać niemal całą Italię (bez wysp), ze szczególnym naciskiem na eksplorację Południa Włoch. "Chcesz rozśmieszyć Pana Boga, opowiedz Mu o swoich planach" - już w pierwszych dniach wyprawy otrzymaliśmy bardzo smutną dla nas wiadomość: moja 91-letnia babcia dostała drugiego udaru mózgu i leży nieprzytomna w szpitalu w stanie krytycznym. Rokowania lekarzy właściwie nie pozostawiają złudzeń - do stanu choćby względnej sprawności już nie wróci, a każdy dzień może przynieść "hiobową wieść". Nie chcieliśmy zatem oddalać się za bardzo na południe, spodziewając się, że być może w każdej chwili będziemy musieli wracać do Polski. Nasze planowane "Giro" siłą rzeczy przerodziło się w "Giretto". Najbardziej żal nam planowanych: Neapolu, Wezuwiusza z Pompejami i Gargano, ale i tak nasza podróż przybliżyła nam wiele nowych miejsc, przypomniała kilka już poznanych i będziemy ją długo wspominać, a przynajmniej do następnego roku. Moja babcia doczekała do końca wyprawy. Zdążyłem ją jeszcze pożegnać za życia (miała przebłyski świadomości). Odeszła we śnie 15 sierpnia, w dniu swojego ulubionego maryjnego święta - Wniebowzięcia NMP. R.I.P.

Tyle tytułem wyjaśnienia. W następnym poście ciąg dalszy relacji.